Noord Maluku. Sommige mensen hebben er misschien van gehoord, de meeste mensen weten niet eens dat het bestaat. Nog steeds niet op de belangrijkste toeristische radar, wordt het langzaam een bestemming voor mensen die een andere kant van Indonesië willen ervaren. Met een vriendelijke en gastvrije glimlach is het gemakkelijk om je op je gemak te voelen bij de lokale bevolking, die hun opwinding over het zien van een “bule” of buitenlander niet verborgen kunnen houden. Met nooit meer dan een paar toeristen tegelijk in de regio Noord-Maluku, is het gemakkelijk om een rustig strand met puur wit zand te vinden of een gesprek te beginnen met een andere reiziger als u beiden in dezelfde “warung” of familie restaurant zit. Hier begint het avontuur pas. Het duiken hier is op veel gebieden onaangetast.
Met een kleine bevolking en kleine dorpjes verspreid langs de kusten, heeft het een aantal prachtige wandduiken, kantduiken, zeebergen, en zelfs een onderwater vulkaan om ontdekt te worden. Zoals in heel Indonesië heeft het dynamietvissen in sommige gebieden negatieve gevolgen gehad, maar sommige dorpen hebben ingezien dat het een kortzichtige praktijk is en proberen andere vistechnieken uit. Naarmate het toerisme toeneemt, zullen de vissers graag hun inkomsten uit duurzaam toerisme halen, maar voorlopig moeten ze nog steeds zelfvoorzienend blijven vissen en af en toe eilandhoppen.
De belangrijkste stad van Noord-Maluku is Tobelo en hoewel het op zich niets spectaculairs is, is het een stad voor bevoorrading en helpt het de weinige kleine hotels in het gebied. De vluchten die drie keer per week aankomen, op maandag, woensdag en vrijdag, vliegen rechtstreeks vanuit Manado, Noord-Sulawesi en duren 45 minuten. Ze komen aan in Kao, op ongeveer 45 minuten rijden van Tobelo. De rit naar het noorden naar Tobelo is fantastisch, want je gaat van jungle naar strand en weer terug door nog meer jungle, waarbij je onderweg vele kleine kreekjes en riviertjes oversteekt. Puur natuur!
Onlangs zijn een Australische en Canadese familie met twee jonge kinderen begonnen te investeren in het eerste duikresort in dit gebied. Tot nu toe heeft de lokale overheid via het bureau voor toerisme duiken aangeboden, maar er is nog steeds niemand die de sprong waagt en het gebied echt voor duiken promoot. Echter, met een overvloed aan zeeleven, een diversiteit aan zeeleven die nergens anders op de planeet te vinden is, en meer dan 50 duiklocaties die tot nu toe in kaart zijn gebracht, is er geen reden om nu nog terug te keren. Dit is het hart van de Koraaldriehoek. Dit is het deel van de onderwaterwereld dat de rest van het koraal rond de Stille Oceaan voedt.
Het is een traag proces in Indonesië, maar deze familie werkt ijverig om een duurzaam duikresort te creëren en de weg vrij te maken voor toekomstige investeringen van andere buitenlanders in het gebied. Omdat zij niet corrupt willen zijn, is het proces wat trager verlopen, maar het echtpaar gelooft dat dit het voor andere investeerders in de toekomst alleen maar moeilijker zou maken. Als zij een volledig bedrijf kunnen oprichten zonder een ambtenaar te betalen, zou dat de Indonesische regering laten weten dat buitenlanders niet geloven in een corrupte regering en dat de ambtenaren hun aangestelde werk moeten doen om de gemeenschap te verbeteren.
Het duiken hier was beter dan ze zich hadden kunnen wensen. We hebben grienden, mantaroggen, haaien en een grote verscheidenheid aan zeeleven gezien, en elke duik is een avontuur op zich. Met de hulp van een paar reeds bekende coördinaten, hadden ze een basis om van uit te werken, maar ze blijven die basis uitbreiden met nieuwe duikplaatsen. Tegen het einde van hun ontdekkingstocht, geloven ze dat ze meer dan 100 duikplaatsen zullen hebben van 5 minuten van hun resort eigendom tot iets minder dan 2 uur.
De naam van het duikresort is Karianga Dive Centre Community en het heeft 5 hectare land aan het strand ongeveer 40 minuten ten zuiden van Tobelo. Met een kleine baai, een franjerif op ongeveer 40 meter afstand, gevolgd door een tweede rif op ongeveer 120 meter afstand, is er daar genoeg te zien. Jonge vissen verzamelen zich in het ondiepe en zijn gemakkelijk te zien als je gewoon door het zand en het zeegras loopt.
Bij de bouw van het resort wordt rekening gehouden met het milieu. Sommige van de gebouwen zullen “earthbag” structuren zijn, een mengsel van klei, zand en aarde dat in een lege rijstzak wordt geperst, waardoor natuurlijke “stenen” ontstaan die na verloop van tijd hard worden. Hierdoor wordt de hoeveelheid hout die gebruikt wordt tot een minimum beperkt, aangezien de hele structuur koepelvormig is en van de ene rij naar de volgende rij van deze aarden bakstenen overgaat. Ze zijn van plan om een paar kamers te bouwen boven het kalme, heldere water waar ze een prachtig rotsstrand hebben en ze leren hoe ze geodetische koepels kunnen maken met behulp van bamboe voor een aantal luxe kamers. Ze willen ruimtes creëren voor verschillende inkomensniveaus, van kampeeraccommodaties tot duurdere kamers aan de waterkant.
De vraag die zij opwerpen is of toerisme werkelijk duurzaam is of niet. Zal het werkelijk de levensstandaard van de plaatselijke bevolking verbeteren en wat verliezen zij als zij al iets verliezen? Met dit in het achterhoofd willen zij de cultuur van de lokale bevolking hoog in het vaandel houden. De verhalen, tradities en overtuigingen zijn wat hun verhaal uniek maakt. Naarmate het toerisme groeit, wil deze familie dat het belang van deze tradities wordt geëerbiedigd en met de toeristen wordt gedeeld. De kwaliteit van het leven mag alleen maar worden verbeterd en de plaatselijke bevolking mag hun traditionele eetgewoonten of methoden niet verliezen in ruil voor een meer “westers” leven. Het is belangrijk om de gezondheidsnormen door het toerisme te verhogen en het milieu voor de toekomstige generaties te beschermen en natuurreservaten te creëren die diversiteit, overvloed en heilige gebieden helpen bevorderen die door iedereen kunnen worden gekoesterd. Winst is niet het enige dat telt. Het welzijn van de bewoners van het gebied is net zo belangrijk, zo niet belangrijker. Deze mensen moeten worden erkend en er moet naar hen worden geluisterd wanneer hun leven wordt aangepast vanwege een nieuwe industrie als het toerisme. In eerste instantie lijkt het idee van meer geld in het gebied voor veel plaatselijke bewoners aantrekkelijk, maar is er ook een prijs. Dit is de dunne lijn die de Aussie en Canuck bewandelen als ze hun heilige ruimte creëren en met de plaatselijke bevolking en nieuwe vrienden praten over hoe ze het toerisme in het gebied kunnen bevorderen.
Door middel van het toerisme hopen ze mariene parken te creëren en die ongrijpbare verzamelplaats van mantaroggen te vinden waar vissers over hebben gesproken. Tot nu toe hebben ze alleen willekeurige waarnemingen van manta’s gezien, maar met de tijd zijn ze er zeker van een echte verborgen schat te vinden.